Sa Madaling Oras ng Paggawa

Naniniwala akong ang tagumpay ay tungkol sa odds—25%, 12.5%—ngunit ang boses ay parang dasal. Noon naman ay gabi. Nakatayo ako nang may tsaa, tinitingnan ang screen—hindi dahil sa hinahabol na Rs. 12,000, kundi dahil sa limampung minuto, ramdam ko ang totoo. Hindi nakikipag-usap ang makina; ito ay naghihintay lang.

Hindi Nakakatupad ang Tsans

Tawag nila ito na “paggawa.” Ako’y tawag ito bilang gabiling liturhiya. Bawat taya’y isang anyo ng pagkakaroon—hindi pagbibilang. Wala siyang ibinigay sa akin ng ginto. Pinili ko mismo: maliit na antas, tahimik na pahinga, ritwal ng hininga sa pag-spin. Tinitingnan ko ang iba’s screenshots—sumisigaw sa luha—at nalaman kong hindi sila hinahabol ang jackpot. Hinahanap nila ang tahimik.

Ang panuntunan ko: huwag mag-spent higit sa Rs. 800 sa gabi. Simulan mo sa Rs. 10. Lumalayo kung manalo—or hindi. Ang tunay na kapalaran ay hindi nasa screen. Ito’y ramdam mo nang iwan mong patayin ang telepono mo sa 3:17 AM, atitiyak mo: sapat ba’t wala ring nagbago?

Ano Ang Hanap Mo Nang Bumabale Ka Sa Paglalar

Ang huling beses kong lumaro? Tatlo’y nawalan nang tuloy. Wala pang bonus. Ang susunod na umaga—I woke up at smiling quietly. The gold wasn’t in the payout. The gold was in how still my hands became after clicking “spin” for the tenth time… At paano nagmumura ang boses ng ina: “Hindi ka kailangan manalo lahat upang maging buo.”