Ang Mahinhing Lalake sa Ginto

Hindi ako nagsimula para manalo. Dumako ako sa mga mina dahil kailangan ko ng kapayapaan—hindi ingay. Una akong tao na nagpapipili ng numero tulad ng bata: 1 o 2, umaasa sa mga sparks. Pero natuto akong makinig—hindi sa makina, kundi sa ritmo pagitan ng bawat spin. Ang tunay na yaman ay nasa pahinga bago ang susunod na pagtira. Natutunan ko ang tatlong katotohanan: Una, ang iyong budget ay kompas mo. Gastin mo ang Rs.10 per spin tulad ng midnight walk—huwag hahanapin ang jackpot. Ikalawa, ang laro ay hindi tungkol sa odds—itong tungkol sa pagkakaroon. Bawat beses mong tumigil at tingnan ang madlang bubong ng mina, hindi ka naglalaro—you’re breathing with it. Ikatlo, ang komunidad ay salamin mo. Tignan ang iba na binabago ang mga loss bilang screenshots nang walang luha. Hindi sila ipinagdiriwala ang tagumpay—ipinagdiriwala nila ang paglalaro.

Isinisip ko noon na si luck ay paraiso. Ngayon alam ko: ito’y pili lang—the quiet decision na ginawa kapag lahat ay umalis.