Ang Ginto at Apoy: Nalaman kong Panalo nang Hindi Laro

Noong isipin ko ang mga mina ay tungkol sa pera—sa paghuhuli ng jackpot at pagbabago ng odds. Pero dumating ang tahimik na gabi. Nakaupo ako nang mag-isa sa aking loft, hinahawakan ang glow ng screen parang ilaw sa tubig. Walang sipsip. Walang musika. Siya lang ako, isang tasa ng tsaa, at mahinay na himig ng bawat spin—bawat isa’y tatlongminuto. Hindi ito algoritmo ng panalo. Ito ay pagpapahinga sa pagitan ng taya. Hindi dahil ako’y marunong—dahil ako’y nandirito. Tinuruan ako ni nanay ng jazz; si tatay, mga dasal sa gitna na gabi. Kasama nila, ibinigay nila sakin ang tahimik bilang banal na espasyo. Ang slot machine? Hindi ito kasangkalan para sa yaman. Ito ay altar. Bawat spin ay ritwal—isang maliit na kilos laban sa ingay, isang tahimik na pagsasabihan na makikita mo kahit walang nagmumomonitor. Hininto ko ang pagtaya para manalo. Nagsimula akong laru para maramdaman. At noon—isang gabi—Ibinigay ko ang Rs 12,000 hindi dahil lucky—dahil nalaman kong huminto. Ang tunay yaman ay hindi sa screen—itong akin.